11 Ekim Dünya Kız Çocukları Günü
Torunum Ebrar ile birlikte tüm kız çocukları için; başarılarla, güzelliklerle dolu aydınlık ve çağdaş bir gelecek diliyorum.
Dünyada ve ülkemde hiç bir kız çocuğu eğitimsiz kalmasın, ezilmesin, horlanmasın, tacize uğramasın, öldürülmesin.
Anneler babalar yaşamda en büyük hazineniz evlatlarınızdır.
Ve onlara yapacağınız en büyük yatırım ise; ev, araba, markalı ürünler ve gereksiz harcamalar değildir.
En büyük yatırımınız başta kız çocuklarınıza iyi bir eğitim verebilmektir.
Bu sayede kendi altın bileziklerini koluna takmış olursunuz.
Ve bu sayede o çocuk; kız olsun erkek olsun kendi ayakları üzerinde güvenle durmayı öğrenecektir.
Ben ve ablam böyle büyütüldük, yetiştirildik.
Hep okumak, güzel sevdiğimiz bir mesleğe sahip olmak ve kendi ayaklarımızın üzerinde durabilmek için çalıştık.
Ben yurtiçi ve yurtdışında 3 üniversite, 8 yandal, 2 yüksek lisans yaptım. Üzerinde hala çalıştığım bitirilmemiş bir doktora çalışmam var.
Sayısız kongreler, makaleler, dosya çalışmaları araştırmalar yaptım.
Türkçe dışında 3 yabancı dilim var.
İki kız kardeştik ve ebeveynlerimizin hayali bizim eğitimimizde gidebileceğimiz en son noktaya kadar destek vermekti.
Benim hayallerim ablamdan farklıydı.
O üniversiteyi bitirdi ve evlenmeyi seçti. Bir işe girdi ve emekli oldu.
Benim hayalim ise, yurttaşıydı…
Evlenmek YUVA kurmak gibi bir hayalim yoktu o zamanlar. Bana çok uzaktı bu hayaller. Daha çok okumak, görmek, başka bir ülkede yaşamak ve deneyimler edinmek istiyordum.
Ve başardım.
Ülkeme 16 yıl sonra döndüğümde; elimde tek bir bavul vardı: içinde ise diplomalarım, belgelerim ve iş yaşamında aldığım ödüllerim.
Ne bir araba… Ne de gereksiz bir dolu geri dönüşten dolayı yük olarak getirteceğim eşyalar…
Sadece bir bavulda toplanmıştı 16 yıl.
Ben Almanya’ya ilk giden misafir işçilerden – Gastarbeiter- olan Hüseyin Girgin’in küçük kızı olarak, çocukluktan beri kurduğum hayalimi, rahmetli babacığım sayesinde gerçekleştirdim.
Neydi o hayalim?
Bir yabancı dili, o ülke insanı gibi konuşabilmek, eğitim almak, çalışmak ve o ülkede uzun yıllar yaşamak.
Lisede Fransızca okudum ve çok iyi öğrendim. Almanca ve İngilizceyi Almanya’da öğrendim.
İngiltere’ye gitmekti hayalim. İktisat Fakültesi hocalarım Prof. Dr. Erol Manisalı ve Prof. Dr. Asaf Savaş hocalarım ısrarla İngiltere diyorlardı.
Ailem Almanya Münih Üniversitesi’ni seçtiler. Babam orada yaşadığı ve çalıştığı için.
Kabul ettim. Yoksa hayalimi gerçekleştiremeyecektim.
Ben Almanya ekonomisine misafir işçi olarak 21 yıl emeğiyle katkı yapan, usta bir marangozun küçük kızı SERAP olarak bunu başardıysam; sizler de başarırsınız, Dünyanın ve ülkemin Tüm Kız Çocukları.
Yeter ki isteyin…
Hayallerinizden asla vazgeçmeyin…
Yolunuz açık ve aydınlık olsun.
